ที่โรงเรียนดงบังพิสัยสวการนุสรณ์ ร่วมกับคนในชุมชน สร้างค่ายเรียนรู้ ก่อเกิดการใช้หนังในการสื่อสารกับเด็กๆ โดยผ่านหนังตะลุงอีสาน หรือที่เรียกกันว่า “หนังประโมทัย” หรือ “หนังบักตื้ออีสาน”

ไม่ใช่แค่สนุกจากตัวหนัง แต่ยังมีการร้องรำ ประกอบกับดนตรี ที่เรียกเสียงหัวเราะให้กับเด็กๆ และ   ผู้ชมทุกเพศทุกวัย สอดแทรกเนื้อหาของภูมิปัญญาพื้นบ้าน วัฒนธรรมท้องถิ่น ทำให้เด็กๆ             ภาคภูมิใจและเห็นคุณค่าของบ้านเกิดตนเอง เมื่อประสบความสำเร็จจากการจัดแสดงในชุมชน       จึงขยายไปสู่จังหวัดศรีสะเกษและสุรินทร์  ซึ่งเป็นการขยายการเรียนรู้ในวงกว้างขึ้น